Bijna 10 jaar geleden ondertussen, las ik voor het eerst het boek ‘The Forty Rules of Love’ door Elif Shafak. Het plantte toen tientallen zaadjes voor enkele belangrijke ontmoetingen en transformaties die later zouden volgen in mijn leven. Het boek kwam onlangs opnieuw in mijn handen terecht. Ik voelde me geroepen om er opnieuw in te duiken. Dankbaar voor deze beslissing schrijf ik er hier graag wat meer over. En als je het nog niet gelezen hebt en je voelt je er klaar voor om de uitdaging aan te gaan, wacht dan niet langer!
“No matter who we are or where we live, deep inside we all feel incomplete. It’s like we have lost something and need to get it back. Just what that something is, most of us never find out. And of those who do, even fewer manage to go out and look for it.”
Deze quote geschreven door Aziz Zahara, de mysterieuze sufi schrijver in het boek, geeft goed weer hoe dit boek bedoeld is voor meerwaardezoekers. Voor diegenen die voorbij willen aan de status quo en aan hetgene wat zogenaamd door onze naasten en de samenleving van ons verwacht wordt. Dat gevoel dat er iets mist, dat er iets niet helemaal klopt, is voor veel mensen een uiting van verdoken gevoelens, verdrongen herinneringen of zelfs weggemoffeld trauma. Elif Safak, de Turks-Amerikaanse schrijfster van het boek, omschrijft met verve hoe de diverse karakters elk op hun manier omgaan met dat gevoel van ‘incompleteness’.
De bedelaar Hassan gaat elke confrontatie met zijn medeburgers uit de weg, de sekswerkster Desert Rose ondergaat moedig een spirituele zoektocht tegen de wens in van vele mannen in de stad (ja, vrouwen werden ook in 1243 onderdrukt), de sufi mysticus Shams Tabrizi gaat op zoek naar zijn zielsverwant (de toen beroemde en gerespecteerde leermeester Rumi) en Suleiman de dronkaard vindt troost in de wijn. Het hoofdpersonage Ella rebelleert tegen haar emotioneel ontoegankelijke echtgenoot die op zijn manier denkt geluk te vinden door vreemd te gaan. Op een gegeven moment verzaakt ze zelfs in haar zelfverklaarde plicht als moeder. Ook de huishoudelijke taken laat ze langzaam varen. Eerst voorzichtig, maar dan verliest ze zich sneller en sneller in de greep van de echte liefde, de ware intimiteit.
Elif Safak zoomt dieper in op de onderliggende patronen in het gedrag van ieders karakter in het boek. Maar vooral Ella leren we goed kennen. Een toegewijde, verzorgende moeder en echtgenote (ik schrijf hier bewust niet het genderstereotype woord ‘huisvrouw’) die altijd, zonder uitzondering, klaarstaat voor anderen. Zichzelf cijfert ze volledig weg. Uit onbewuste rancune ten opzichte van haar eigen moeder, wil ze zoveel mogelijk compenseren in haar eigen leven wat ze zelf tekort gedaan is. Ze koos bewust voor een huwelijk binnen haar religie, het jodendom. Ze koos bewust voor een man die haar zekerheid en bevestiging gaf. Seks en passie zijn ondergeschikt aan huiselijke warmte en genegenheid. Allemaal beschermingsmechanismen die haar al die jaren lang goed ondersteund hebben om de wereld de baas te kunnen (deze clichébeschermingsmechanismen bij vrouwen worden jammer genoeg door familie, media en maatschappij nog altijd in stand gehouden). Maar dat was buiten de schriftelijke ontmoeting met Aziz gerekend, en met zijn boek “Sweet Blasphemy” die ze als testlezer voor een uitgeverij moest lezen.
In 40 regels vertelt Shams ons alles over de liefde, over #wareintimiteit. Een van mijn favoriete regels is ook een belangrijke regel in knuffelworkshops, over de kracht van stilte: ” Most of the problems of the world stem from linguistic mistakes and simple misunderstanding. Don’t ever take words at face value. When you step into the zone of love, language, as we know it becomes obsolete. That which cannot be put into words can only be grasped through silence.”
Of deze inspirerende quote over (vaak ecologische onverantwoorde 😉 ) reizen naar nergens: “East, west, south, or north makes little difference. No matter what your destination, just be sure to make every journey a journey within. If you travel within, you’ll travel the whole wide world and beyond.”
Wanneer we in ons leven een glimp opvangen van wat #wareintimiteit kan betekenen, is er geen weg meer terug. Het zaadje is geplant. Je kan er dan voor kiezen om dat zaadje voortdurend terug in de grond te duwen of het jonge plantje te vernietigen. Maar het zaadje is hardnekkig, zelfs met het giftige Roundup krijg je het niet klein. Het zal voor eeuwig je zicht op je innerlijke tuin verdoezelen. Maar je kan er ook voor kiezen om er voor het eerst echt naar te kijken, om het water te geven, om het te voeden en er lief tegen te zijn. Wie weet, groeit de zaailing wel uit tot een prachtige bloem, struik of boom. Wie weet wordt #wareintimiteit wel deel van jouw tuin…
